.
Het is weer eens heel druk, maar ook beregezellig aan de eettafel. En van blijdschap vraag ik mijn beide meiden of ik hun hand mag vasthouden. “Ja hoor”, antwoorden ze opgewekt. “En mag ik hem dan ook altijd blijven vasthouden?”. “Ja hoor”, antwoorden ze even zo opgewekt. En ja, daar zitten we dan met onze handen vast. En we hebben het toetje nog niet helemaal op. Zij hebben beiden een lepel in de hand, maar als ze iets uit hun bakje proberen te scheppen schuift deze weg. “Hé papa, ik kan m’n toetje niet meer eten!”. Dit is leuk. Dit vraagt creativiteit. Kijken hoe die meiden zich hieruit redden. Ai, jammer, het is ze toch gelukt met één hand. “Maar hoe moet ik straks dan m’n tanden poetsen?”, probeer ik ze verder te verleiden in dit spel. “Wij helpen wel papa!”. “Ik doe de bovenkant”, roept de één. “Dan doe ik de onderkant, papa”. “En onze kleren aantrekken, en naar school fietsen, en boterhammen smeren…” ga ik verder. “Dat doen we allemaal samen papa”. Ze gieren van de pret. “Nou, trek mijn trui dan maar even uit, ik heb het warm”, moedig ik de jongste aan. “Huh, maar dat kan helemaal niet papa”. Briljant, wat heerlijk dit spel. Uitvinders worden niet geboren, die moet je kneden. Door je kinderen gewoon flink in de problemen te brengen en te kijken hoe ze zich daar uit redden. Jammer dat het bedtijd is en we onze uitvindersles moeten beëindigen. “Maar…euh..moeten we nu ook altijd in één bed slapen?”. “JAAAAAH!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten