Scharrelkinderen

.
Gillend staat Jade op het grasveld, één beentje half opgetrokken tegen haar andere been, en haar armen in grote vertwijfeling en angst tegen haar borst gedrukt. “Ik durf niet meer, het is eng! Whaaaaah.” Haar gillen gaat door merg en been, en raakt me op een verwarrende manier. Ik voel haar angst en wil haar helpen, kalmeren, geruststellen. Maar ik voel ook hoe dit drama haar op een absurde manier in haar greep heeft waar er eigenlijk geen enkele aanleiding toe is. Het is een spook in haar hoofd, een zelfgecreëerd monster met een hele alledaagse naam: de naaktslak. Twee dagen gelden kwamen we hier aan in la Comme, het huis van opa Deen prachtig gelegen op een heuvel temidden van de velden en bossen van de Morvan. We hebben ons er enorm op verheugd, wetend welk plezier, genieten en geluk deze plek ons vorig jaar heeft gegeven.
Niet in de laatste plaats omdat het ons de kans geeft een hele maand ons stadse en drukke leven achter ons te laten, en ons wekenlang over te geven aan rust, eenvoud en stilte temidden van prachtige natuur. Direct na aankomst gingen dan ook al gelijk de kleren en schoenen uit en nodigde oma Jade en Mara uit voor een mooie wandeling door de tuin, langs het pad dat opa had gemaaid dwars door het veld vol wilde bloemen naast hun terras. De kinderen vonden het sensationeel en genoten van de bloemenpracht en de vlinders die steeds weer onverwacht opdoken vanuit de struiken. Tot oma hen op een naaktslak wees die op het pad kroop. “Pas op voor je voetjes hoor”. En vervolgens werd de meditatieve stilte bruusk doorbroken door het ijselijk gegil van twee hysterische meiden. En hoe oma ze ook probeerde te sussen en gerust te stellen, het gillen werd enkel harder en scheller. De meiden vielen panisch in onze armen en leken de eerste minuten totaal ontroostbaar. Wat zou er toch rondgaan in die koppies op dergelijke momenten? En hoe vervreemdend is het om die angst en behoefte aan troost te voelen in die kleine kinderlijfjes terwijl toch overduidelijk is dat er niets noemenswaard aan de hand is? Is hiermee hun natuurfobie definitief geboren? Nee, gelukkig, de weken erna lijken de meiden toch langzaam te wennen aan al het gekriebel en gekruip op de grond. Nog zijn ze niet verloren. Zoals een hele generatie kinderen verloren dreigt te gaan, aldus Thomas van Slobbe, een filosoof die Judith enige maanden geleden interviewde voor Onkruid. Hij houdt een pleidooi voor scharrelkinderen die veel contact hebben met de natuur, fietsen door de weilanden, spelen in de bosjes, en wegdromen onder de sterrenhemel. Natuur heeft volgens hem een helende kracht omdat er niet zo’n overdaad aan prikkels zijn, en helpt je bovendien om contact te maken met je leefomgeving en de wereld om je heen. Klinkt mooi he. En knaagt ook aan mijn schuldgevoel sinds we drie jaar geleden bij het zoeken naar een huis uiteindelijk toch voor een echte stadswoning kozen. Omringd door steen en beton. Al is gelukkig de Waal dichtbij en ontsnappen we zo de Ooijpolder in. Maar het blijft behelpen en dus zijn we maar wat blij dat we eens per jaar voor 4 weken kunnen genieten van een prachtig huis middenin de natuur en stilte in Frankrijk. En ben ik stiekem ook wel blij als Jade in de auto terug naar huis zegt het ook wel jammer te vinden weer naar huis te moeten omdat in Frankrijk zoveel mooie bloemen zijn en dieren wonen. Thuis aangekomen besluiten we ons de volgende dag daarom gelijk maar te trakteren op een dagje Ooijpolder en Bizonbaai. De Ooijpolder die voor ons de afgelopen jaren symbool is gaan staan voor rust, stilte en het vrije-genieten-gevoel. En ook de thuisbasis van Struin, de volledig op de natuur gerichte buitenschoolse opvang waar Jade sinds enkele maanden heengaat. “O, kijk pap, kijk wat een mooie vogels”, gilt Mara euforisch. Jazeker, en ook paarden, en ‘bizons’ en schapen en we zien zelfs een haas rennen door het veld. Tevreden gaan we naar huis en om de dag ook maar groen af te sluiten buurten we bij de buurvrouw om onze planten op te halen die ze deze vakantie verzorgd heeft. Jade en Mara helpen de potten terug naar onze tuin te dragen. Tot we ineens opschrikken door een oorverdovend gegil. Jade heeft iets glibberigs gevoeld in haar schoen…..