Kerststress

.
Vroeger – lees: voor de kinderen er waren - hoorde ik mensen wel eens verzuchten dat december toch zo’n hectische maand was. Eerlijk gezegd wist ik nooit goed wat ze bedoelden; wat pakjes met Sinterklaas, en verder lekker eten met kerst en oliebollen knallen met Oud & Nieuw, dat was toch nog wel te overzien? Maar inmiddels weet ik beter. Ook wij werden dit jaar horendol naarmate de maand december vorderde. Dat een Sinterklaasfeest, inclusief intocht, tekeningen maken, schoentjes zetten, en de pakjesavond zelf zoveel impact zou hebben op de kinderen had ik echt niet vermoed. Al merkte ik tot m’n stomme verbazing dat ook ik wachtend aan de kade op de intocht van de goedheiligman met z’n harem aan pieten een spanning, euforie en blijdschap door m’n aderen voelde stromen die ik –waarschijnlijk sinds m’n kinderjaren- niet meer had gevoeld. Maar enfin, dat was Sinterklaas, maar toen was het dus pas begin december!
Vervolgens drong het kerstgeweld zich al aan ons op. Want Sinterklaas was de deur uit, we hadden goed en wel één keer ademgehaald of de kinderen scandeerden ineens “Kerstboom, kerstboom!” door het huis. Lichtjes, ballen, engeltjes, engelenhaar, en niet te vergeten een piek, alles moest van stal gehaald worden. En o ja, een stal zelf natuurlijk ook. Of niet? Het vreemde is dat we het gevoel hadden gewoon ergens in meegezogen te worden. De maalstroom van december. De macht van de traditie en commercie. En voor je het weet loop je ook je raam te beplakken met kerstmannetjes en engelen, CD’s met kerstliederen uit te zoeken bij de bibliotheek. Je hebt geen keuze, zo lijkt het. Al heb je die natuurlijk wel. Maar het is zo heerlijk om te zien dat de kinderen zo vol zijn van die feesten en meegaan in de magie. Een kerstboom is een feest, die lichtjes in het donker enorm fascinerend en engelen …
Dus we gaan er in mee. Ik gun ze zo graag die bijzondere ervaringen. En er is zoveel te doen. Zo is er de week voor kerst een bijzonder kerst-spel in de kinderboerderij – een must - dat gun je je kinderen natuurlijk van harte. Maar de volgende dag is er ook nog een kerstinzameling op de school van Jade –oude spullen die verscheept zullen worden naar een school in Afrika-. De dag daarop is er dan nog een etentje voor de kinderen ‘s avonds in hun klas (‘of de ouders even een tapas-achtige lekkernij willen klaarmaken’). De ochtend daarna een kerstviering van school in de kerk, vervolgens nog een kerstontbijt op de creche, werkelijk je holt van hot naar her, of moet ik zeggen van stal naar ster.
Maar wat ervaren de kinderen eigenlijk bij al die drukte? Doet het ze wat, heeft het echt betekenis voor hen? Of misschien is een betere vraag, welke betekenis geven wij hen hierin mee? De geboorte van Jezus en het feest van het licht zijn voor ons eerlijk gezegd nooit echt belangrijk geweest. De christelijke traditie, verhalen en rituelen doen ons hart niet wezenlijk sneller kloppen. En toch doet het me ook wat, en wil ik de kinderen hier iets in meegeven. Jade leert op school verschillende kerstliederen en zingt tot mijn verbazing tijdens de kerstmis die we bijwonen bij vele liederen grote stukken mee: “De herder loopt langs de stal, en vraagt zich af waar hij de ster vinden zal”. En zo nog vele regels meer, zonder probleem. Zelfs ‘Stille nacht, heigile nacht’ (verspreking van Jade), ‘Davids zoon, lang verwacht’ zingt ze met volle overgave en een glimmend koppie mee. Maar heeft ze enig benul wat ze zingt? Thuis leggen we de kinderen iets van het kerstverhaal uit, en aan de kersttafel bij opa en oma met de gehele familie zingen we Jezus toe voor het kerstmaal, wat me op luid commentaar van de overige familie-leden komt te staan. Dat is hier duidelijk geen traditie. Dus laten we de kerststress nu niet onnodig nog verder opvoeren. Nu gewoon lekker van het eten genieten. En met de dagen rond Oud en Nieuw maar eens peinzen hoe we het volgend jaar gaan aanpakken.