Help, we gaan naar een andere school!

.
Nachten, weken, maanden hebben we er wakker van gelegen. Judith en ik. De Grote Overstap. Na ruim 2 jaar Petrus Canisius werd het ons steeds meer duidelijk: van deze school werden wij niet gelukkig. Dus onze kinderen zeker ook niet, toch!? De Vrije School lonkte al langer, maar de twijfels en praktische bezwaren met fietsroute en vriendjes niet in de buurt hielden ons steeds tegen. Maar ineens was Judith om. En ik, ik twijfelde als altijd natuurlijk vrolijk door. Deed mijn onderzoek, wilde mensen bellen die ervaring hadden met de Vrije school maar stelde het bellen ondertussen steeds uit, wilde me nog oriënteren op andere scholen wat er steeds niet van kwam. Maar gelukkig keerde de wal het schip, de deadline naderde, en Judith had de voorlopige inschrijfformulieren al opgestuurd…dus, okay, het wordt de Vrije School! YES!
Maar de grootste hobbel moest nog genomen worden: hoe vertellen we het de kinderen? Jade voelde als de grootste uitdaging. Ik had al eens een balletje opgeworpen tijdens een wandeling in het bos. Ze hoorde m’n verhaal en argumenten en reageerde met een resoluut ‘neen’: ze wilde bij haar vriendjes blijven en vond haar school gewoon leuk.
Met knikkende knietjes bereidden we ons dan ook voor op dit ‘slecht nieuws gesprek’. Of eigenlijk was het natuurlijk een ‘bizonder goed nieuws gesprek’. We besloten het zondag te vertellen, nodigden de kinderen na het ontbijt uit op het kleed in de woonkamer, en staken symbolisch een kaarsje aan. Vervolgens gingen we hier in een kring omheen zitten en hielden elkaars hand vast: ‘meisjes, papa en mama willen jullie even iets vertellen, iets belangrijks, en iets leuks!’. Het Grote Nieuws. En inderdaad, de protesten van Jade kwamen al snel: “ik wil niet naar een andere school, ik wil met m’n vriendjes op school”. Judith en ik bleven rustig, maakten ruimte voor de schrik en legden nogmaals rustig uit waarom wij dit besloten hadden en het beste vonden. En plots, na 1 of 2 minuten was Jade ineens om: “Okay, dat is goed papa”. Ik vroeg nog wat ze bedoelde, wat dan goed was. “Ja, ik ga naar de school die jullie bedoelen”. En met een grote glimlach op haar gezicht maakte ze zich al op voor het spel waar ze weer in wilde verdwijnen, puzzelen, of de kralenplank. “Mogen we nu chocomel en iets lekkers, papa?”. Mara reageerde al helemaal weinig, leek alles wel best te vinden. En ineens zaten Judith en ik daar volledig verbouwereerd, en stroomden bij ons beiden de tranen over onze wangen, terwijl de kinderen al weer druk in de weer waren met hun knuffels en speelgoed. Het was zover. We hadden het de kinderen verteld. En ze lijken het goed op te pakken. Opluchting en blijdschap.
En de dagen daarna ging de euforie voorzichtig door. Jade wilde gelijk die middag al bij de school langs rijden om te kijken. En in de auto op weg naar de open dag een week later scandeerden de kinderen: “Joepie, joepie, we gaan naar een nieuwe school”. De ballonnen hingen aan de schoolpoort, binnen werden verse broodjes gebakken, maakte Mara de mooiste water-aquarel-tekening die we ooit gezien hebben, en klapten en dansten Jade en ik een rekenles mee waar ook ikzelf een lol en plezier beleefde die ik nog nooit heb gekend tijdens het leren van de tafels van 2, 3, 4 en 5. Twee vriendjes van Jade’s huidige klas waren ook een kijkje komen nemen en al bijna overstag gegaan: wat een leuke school! Ons hart jubelt weer, joepie we gaan naar een nieuwe school!
(En blijven nuchter genoeg om te voorzien dat de terugval nog wel zal komen. 2 nachten later wordt Jade al wakker en roept hard dat ze met haar vriendjes wil blijven spelen op het schoolplein… Ook de Grote Overstap telt vele kleine stapjes, vooruit, en achteruit.)