.
Inmiddels voor de vierde keer vanavond ontwaar ik Jade’s schaduw aan de bovenkant van het trappengat. Met alle geduld en begrip die ik op kan brengen loop ik naar haar toe en breng haar terug naar bed, me ondertussen verbijtend op de boosheid die door mijn lijf giert. “Wat is er Jade, waarom ben je nog wakker?”. Opnieuw komt er een warrig verhaal over lichtjes en vliegjes en geluiden en dromen over haar slaperige lippen wat ik inmiddels eigenlijk niet meer serieus kan nemen. Of wil nemen. “Ik zal de deur op een iets grotere kier zetten, en nog één keer kijken of er geen vliegjes achter het rolgordijn zitten, maar dan moet je toch echt gaan slapen Jade, ik kom nu niet meer naar boven.” Die laatste woorden zet ik kennelijk net wat te krachtig aan, want onmiddellijk begint ze weer te kermen en zwelt een jammerig huilen aan. Dit is voor mij echter de druppel. Met een stevig “welterusten Jade” neem ik afscheid en laat haar zachtjes huilend achter. Ik loop de trap af en baal. Wat heb ik vanavond een liefde, geduld en begrip gemobiliseerd om er voor haar te zijn nu het naar bed gaan kennelijk spanning oproept en het inslapen moeizaam gaat. En het voelde goed, ik nam steeds weer vredig afscheid van haar en genoot van haar lach en de liefde die ik tussen ons voelde stromen. Dat die avond dan toch zo moet eindigen nu. Omdat mijn geduld toch een einde kent. Ik het simpelweg niet meer op kon brengen.
Menselijk, al te menselijk. En toch knaagt het aan me. Ben ik zo streng voor mezelf? Moet ik zonodig die droompapa zijn, die perfecte wondervader die in alles moet voldoen aan een onmogelijk ideaalbeeld?
Zo heb ik mezelf nooit gezien, maar ik merk wel meer en meer hoe ik een enorme gevoeligheid heb voor hoe het anders zou kunnen en ik het mogelijk anders zou willen in het grootbrengen en opvoeden van onze twee prinsesjes. Speel ik wel genoeg met ze, bied ik ze wel genoeg uitdaging, prikkel ik hun fantasie wel genoeg, zouden we niet wat vaker brood moeten bakken, of taarten, of een eigen groentetuintje met hen moeten beginnen, kippen in de tuin, echte natuurwandelingen maken, vaker poppenkast spelen, kleien, verkleedpartijtjes, schminken, samen muziek maken, liedjes zingen? Zouden we niet af en toe met hen naar klassieke concerten moeten gaan? Of hen eens meenemen naar een kerkdienst? Samen met hen mediteren? Een toneelvoorstelling bezoeken? Het is echt een eindloze lijst van zaken die ik belangrijk vind en mijn kinderen gun in hun opvoeding. Prima natuurlijk. Mooi dat ik daar zo’n uitgesproken ideeën en idealen over heb. Maar ik kan daarin vervolgens natuurlijk alleen maar tekortschieten. Want hoe meer ik me er voor openstel hoe meer ik ontdek dat de wereld boordevol zinvolle leer-en ontwikkelkansen voor mijn kinderen zit. En er ook zoveel is waar ik zelf nog grote blinde vlekken heb.
Zo schijnt een bepaalde aanraking volgens de principes van de Shiatsu drukpunt massage enorm helend te werken als kinderen huilen en verdrietig zijn. Hadden we ons daar niet in moeten verdiepen? Ontspanningsmassages geven voor het slapengaan? Liefst met de juiste etherische olie die de diepe ontspanning bevordert. Ook schijnt ons gewone kraanwater enorm vervuild en ‘doods’ te zijn en zou je het moeten verlevendigen om zijn helende werking en vitaliteit terug te brengen. De granen in ons gewone dagelijkse brood schijnen bijzonder weinig echte voedingswaarde te hebben. Om nog maar te zwijgen over al die suiker die in werkelijk bijna alle producten zit verwerkt. Met wat voor troep voeden wij onze kinderen eigenlijk de hele dag? Er komt geen einde aan deze waslijst van ‘hoe het eigenlijk zou moeten of beter zou zijn’. Net als ik in dit peinzen bijna kopje onder ga hoor ik iets kraken. Zie ik daar toch weer de schaduw van Jade in het trappengat? Ik merk dat ik me er ineens op verheug. Om haar vervolgens met alle liefde en begrip en geduld opnieuw naar bed te kunnen brengen, omdat dat het enige is waar ik haar wel elke dag weer in eindeloze hoeveelheden mee kan voeden. En ik troost mezelf met de gedachte dat dat de allerbelangrijkste voedingsstof is voor een gezonde ontwikkeling. Maar geloof ik het echt? Is dat genoeg, goed genoeg voor mezelf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten