.
We lopen door Domburg op weg naar het strand. Een kleine optocht met z’n viertjes. En vooral onze twee kleine prinsesjes trekken natuurlijk erg veel bekijks. Ze zien er ook aller beminnelijkst uit. Jade met haar stoere haarband in d’r haar, een flitsend rood shirt en een grappig blauw rokje eronder en twee blote beentjes die vrolijk op en af de stoeprand stappen. Op haar rug haar schildpadrugzakje met daarin haar onafscheidelijke knuffels Nijntje en Bambi. In haar rechterhand sleept ze een schep achter zich aan, in haar linkerhand haar Dora-emmertje met mini-harkje. Naast Jade loopt haar kleine zusje, nog kleiner en daardoor natuurlijk nog schattiger. Helblond koppie, met twee staartjes aan weerszijden. Ook zij draagt een mini-rokje, waaronder haar nijntje-sandaaltjes flinke, nog ietwat ongecoördineerde huppelstapjes zetten. Op haar rug ook een rugzak want ze wil natuurlijk niet onder doen voor haar zus. De rugzak is verder leeg, maar ach. Ook Mara zeult haar schep met zich mee, en het blad sleept over de stenen achter haar aan. En een bekijks dat die twee hebben!
Alle hoofden draaien in onze richting, vrouwen maken hun man attent op deze schattige verschijning en –ach het is zomer- sommigen gaan zowaar een praatje met onze prinsesjes aan. ‘Nha, isst sie nicht suss, die kleine, wie ein Engelchen, och du meine liebe, hallo schatzchen’. En er zijn natuurlijk ook medelanders hier; ‘Och, kijk nou toch, moet je die twee zien lopen daar, wat een schattig stel’. En papa hoort natuurlijk alles, maar loopt onverstoord verder, tovert hooguit een flauwe glimlach op z’n gezicht maar geniet de sterren van de hemel. Wie had dit ooit gedacht, dat ik nog eens zo over straat zou lopen, hoofd van een heus gezin, met inderdaad twee prachtdochters als mijn bloedeigen kroost.
Heimelijk heeft natuurlijk elke vader (en moeder) het liefst dat zijn eigen kinderen herkend worden als de meest lieve en schattige wezentjes op aarde. Zo verging het mij op de crèche waar ik straalde als een trotse pa toen Charissa en later Bas en Astrid vol lof waren over onze Jade en Mara. Jade was zo vrolijk en zong het liefst de hele dag alle liedjes die ze samen geoefend hadden. En Mara was toch o zo gezellig en sociaal en grappig in de groep. Ja ja, míjn Jade en Mara!
Hetzelfde verhaal als er bezoek is, of als ze gaan logeren bij opa en oma. ‘Wat een schatjes zijn die twee van jullie zeg’, als ze van een weekendje weg terug komen klinkt natuurlijk als muziek in de oren. Natuurlijk zijn opa en oma ook de grootste fans van ze, maar toch geloof ik wel dat ze eerlijk zijn, als ze zeggen dat wij toch echt heel erg boffen met die meiden van ons. En de vraag die dan als vanzelf bij je opkomt is natuurlijk of al die andere papa’s en mama’s nou hetzelfde zouden denken en voelen over hún kinderen? Of zouden die vanzelfsprekend ook wel zien dat Jade en Mara toch wel errug leuk zijn?
't Is vreemd hoe dat werkt, dat de kwaliteiten of het gedrag van je kinderen toch ook op jouzelf afstralen. Als ze een standje krijgen of zich misdragen of anderen tot last zijn gebeurt dat natuurlijk. Maar vooral ook als anderen van hen genieten of hen de hemel in prijzen. Alsof dat mijn verdienste zou zijn? Alsof íkzelf grappig of vertederend zou zijn? Alsof ik zelf die guitige staartjes zou dragen. En dan te bedenken dat we die staartjes een half uur geleden luid vloekend en onder woest protest in hun haar hebben gekregen. Ach wat maakt het ook uit. Kom meiden, we gaan nog een ijsje kopen en midden op het pleintje op het bankje zitten om eens goed te kunnen rondkijken. En bekeken te worden natuurlijk…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten