.
Wat is toch het geheim? Hoe doet iedereen dat toch? Nee, ik bedoel niet opvoeden, al is dat ook een erg interessante vraag. Maar hoe blijft ieder de chaos van een gezinsleven de baas? Zijn wij de enigen bij wie het water –lees de troep in huis- regelmatig aan de lippen staat? Drie keer per dag ontploft er bij ons thuis een bom. Althans zo doet de aanblik van onze huiskamer dan vermoeden. En ik zeg drie keer omdat we heus wel ons best doen om alles weer op te ruimen. Pyamaatjes weer naar boven, alle schoenen naar de gang, broodkruimels uit de bank, alle stiften en potloden verzamelen in alle uithoeken van de kamer, lego terug in de doos, alle puzzelstukjes weer bij elkaar, halfvolle drinkbekers naar de keuken, rondslingerende knuffels naar de speelhoek enzovoorts. We doen het allemaal, keurig met hulp van de kinderen. Maar 3 uur later zijn we weer terug bij af. Eén grote bende. Daar valt toch niet tegen aan te organiseren? Hebben we vakantie of een paar dagen vrij dan investeren we steeds vol goede moed in een zoveelste reorganisatie van handige opbergkastjes, dozen, ladensysteempjes, met stickers en duidelijke herkenbare etiketten die vermelden wat waar in zit. Maar helaas houdt het vaak nog geen maand, wat zeg ik enkele weken stand. Opnieuw ontploft er een bom. Net als in mijn hoofd overigens. Want ik word er bepaald onrustig van. Zeker als ik ook onze meiden af en toe sterk ADHD-achtig gedrag zie vertonen en vrees dat de oorzaak ligt in onze structuurloze leefomgeving. Al is er structuur zat. Alleen functioneert die niet. Dus inderdaad, hoe doet iedereen dat toch?
Tuurlijk is het best leuk om te lezen dat ook het genie Einstein een bureau had dat oogde als een varkensstal. Eén van zijn professoren die dit ooit aanschouwde merkte toen fijnzinnig op: “Er wordt wel eens gezegd dat een rommelig bureau een weerspiegeling is van een rommelige geest”. Waarop Einstein droogjes schijnt te hebben geantwoord: “Ik ben benieuwd wat een leeg bureau dan weerspiegelt”. Maar af en toe verlang ik zo naar een leeg huis en een lege geest. Juist ook voor de kinderen. Of is dat een illusie met deze professionele rommelmakers. Kun je je iets voorstellen bij een zen-kinderspeelkamer? Vol lege muren en harmonisch geordende stenen, knuffels en bloemen op de vensterbank? En in plaats van ‘Stil nu! Wat rustiger spelen alsjeblieft!’ sla je gewoon op een tibetaans klankschaaltje? Misschien kan het. Maar dan hebben wij nog een lange weg te gaan. Of zou er, heel misschien een middenweg zijn. Zoiets als Zen en de kunst van het rotzooi maken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten